​

Ένα δόντι που χρειάζεται ενδοδοντική θεραπεία μπορεί να προκαλέσει οξύ και ανυπόφορο πόνο, μπορεί να προκαλέσει ήπιο μόνο πόνο ή μπορεί και να μην έχει πονέσει ποτέ ως τώρα. Άλλο σύμπτωμα πέραν του πόνου είναι το πρήξιμο και η εκροή πύου. Η αντίδραση λοιπόν ποικίλει, αλλά το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Καθώς τα μικρόβια έχουν πια μολύνει μη αναστρέψιμα τον πολφό και ξεκινά η μη αναστρέψιμη καταστροφή του, ο πολφός σταδιακά εκφυλλίζεται, νεκρώνεται και το δόντι μας δεν έχει πια καμιά αμυντική ικανότητα απέναντι στα μικρόβια. Τα μικρόβια λοιπόν που έχουν καταστρέψει το δόντι και έχουν φτάσει ως τον πολφό εισέρχονται πλέον αθρόα μέσα στην πολφική κοιλότητα. Ακολουθούν την πορεία των ριζικών σωλήνων κατά μήκος της ρίζας του δοντιού και φτάνουν στο άκρο της ρίζας. Εκεί, στο άκρο, υπάρχει μια μικροσκοπική οπή από την οποία όσο ακόμα ο πολφός ήταν ζωντανός εισέρχονταν από το περιβάλλον κόκαλο τα αγγεία και τα νεύρα του δοντιού. Διαμέσου αυτής της οπής τα μικρόβια εξέρχονται από το άκρο της ρίζας προς το κόκαλο της γνάθου και δημιουργούν απόστημα το οποίο ακόμα και αν είναι ασυμπτωματικό καταστρέφει αθόρυβα το κόκαλο της γνάθου, δημιουργώντας οστικές αλλοιώσεις, ενώ μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκαλέσει εκ νέου πολύ έντονο ή ήπιο πόνο, οίδημα και εκροή πύου παρότι το νεύρο του δοντιού είναι πλέον νεκρό.

 

Ένα δόντι λοιπόν που χρήζει ενδοδοντικής θεραπείας μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα μέσα στο στόμα μας που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί. Ακόμα και αν δεν συμβεί ποτέ αυτό, σταδιακά το κόκαλο της γνάθου μπορεί να καταστραφεί εντελώς και το δόντι να εμφανίσει σταδιακά επιδεινούμενη κινητικότητα και τελικά να αποπέσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις η οστική απώλεια είναι πολύ μεγάλη δημιουργώντας προβλήματα στην προσθετική αποκατάσταση που θα τοποθετηθεί για να το αποκαταστήσει, είτε πρόκειται για μια αποκατάσταση που στηρίζεται σε παρακείμενα υπάρχοντα δόντια, αλλά πολύ περισσότερο όταν θέλουμε να τοποθετήσουμε εμφυτεύματα σε περιοχή που έχουμε έλλειμμα οστού και ούλων.