ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΜΦΡΑΞΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΕΝΔΕΙΚΝΥΤΑΙ?

Όταν ένα δόντι εμφανίζει απώλεια οδοντικής ουσίας, είτε λόγω τερηδονισμού είτε από άλλες μη τερηδονικές αιτίες, το εσωτερικό του τμήμα, η οδοντίνη, αποκαλύπτεται στο στοματικό περιβάλλον. Η οδοντίνη δεν είναι φτιαγμένη από τη φύση για να είναι εκτεθειμένη στο σάλιο και στα μικρόβια του στόματος και ως εκ τούτου κάθε περιοχή αποκαλυμμένης οδοντίνης θα πρέπει να καλύπτεται από κάποιο εμφρακτικό υλικό, για να προστατέψουμε το δόντι μας να μην χαλάσει βαθύτερα. Ευνόητο είναι ότι σε περιπτώσεις τερηδονικών βλαβών, που είναι και η συχνότερη αιτία για την οποία ένα δόντι χρειάζεται σφράγισμα, πριν εμφραχθεί η κοιλότητα θα πρέπει πρώτα να έχει αφαιρεθεί όλη η τερηδονισμένη οδοντική ουσία και να έχουμε φτάσει σε όρια υγιούς δοντιού.

 

Το συνηθέστερο εμφρακτικό υλικό που χρησιμοποιούμε σήμερα είναι η σύνθετη ρητίνη, τα κοινώς γνωστά ως λευκά σφραγίσματα. Η σύνθετη ρητίνη ως υλικό μπορεί να μας προσφέρει άψογη αισθητική, ιδίως στα χέρια ενός κατάλληλα εκπαιδευμένου και ικανού οδοντιάτρου ώστε να αποδώσει πλήρως τη φυσική μορφολογία του απολεσθέντος τμήματος του δοντιού. Δυστυχώς όμως είναι πολύ τεχνικά ευαίσθητο ως υλικό. Ως εκ τούτου, ένα λευκό σφράγισμα για να γίνει σωστά και να έχει καλή συγκόλληση και οριακή εφαρμογή με το δόντι μας, θα πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά και κάτω από συνθήκες πλήρως θωρακισμένες από τα υγρά του στοματικού περιβάλλοντος (αίμα, σάλιο, ουλικό υγρό). Επίσης ο πολυμερισμός του υλικού σε μια μεγάλη κοιλότητα θα πρέπει να γίνει πολύ τμηματικά και το υλικό να μεταφέρεται και να πολυμερίζεται στο στόμα με την ειδική λυχνία σε πολλά διαδοχικά στρώματα. Ένα λευκό σφράγισμα που δεν έχει γίνει τεχνικά σωστά θα έχει μικροκενά στα όριά του, με αποτέλεσμα είτε να ξεκολλήσει και να φύγει εντελώς, είτε ακόμα χειρότερα να παραμείνει στη θέση του αλλά τα μικρόβια να διεισδύσουν στο κενό μεταξύ σφραγίσματος και οδοντικής ουσίας και να χαλάσει το δόντι μας με τον καιρό βαθύτερα.